Rubriek :
Historische figuren
Alarik I
Alarik I, ook
Alarich of Alaricus (Peuce, in de Donaumonding, ca. 370 -
Cosenza, Calabri�, 410), was van ca. 390 tot 410 legeraanvoerder
(dux), later koning van de ariaanse Visigoten (West-Goten) in de
Balkan. Hij vocht eerst tegen de Romeinen in Thraci�, maar sloot
een verdrag met de Oost-Romeinse keizer Theodosius I, die hij in
394 bij de verovering van het westelijk rijksdeel bijstond. Na
Theodosius' dood trokken de Visigoten vanuit Thraci�, op zoek
naar nieuwe woonplaatsen, in 395-396 alles verwoestend door
Macedoni� en Griekenland. De Romeinse regent en opperbevelhebber
Stilicho, voogd van Theodosius' beide zoons, de keizers Arcadius
(in het oosten) en Honorius (in het westen), werd gehandicapt
door wantrouwen van Arcadius en kon de opdringende Visigoten
niet tot staan brengen. Arcadius benoemde Alarik, om hem uit het
Oosten weg te manoeuvreren, 396 tot magister militum per
Illyricum.
In 401 viel Alarik onverwachts Itali� binnen, maar werd door
Stilicho (die daartoe Romeinse troepen aan Britannia moest
onttrekken) in 403 tot de terugtocht naar Illyri� gedwongen.
Teneinde zijn volk een verzekerd bestaan te verschaffen wilde
hij zich in het Westen als magister militum of als foederatus
(bondgenoot van de Romeinen) doen erkennen; tijdens zijn
onderhandelingen dienaangaande met Stilicho werd echter de
laatste, van verraad verdacht, op last van zijn schoonzoon
keizer Honorius in de residentie Ravenna vermoord (408).
Aan het westerse hof kreeg nu het anti-Germaanse element de
overhand: Alarik rukte weer Itali� binnen en bedreigde Rome
(408-409). Toen nieuwe besprekingen op niets uitliepen, werd
Rome 14 aug. 410 door de Visigoten ingenomen en drie dagen lang
geplunderd. Door moeilijkheden met de voedselvoorziening moest
Alarik zich naar Zuid-Itali� terugtrekken, waar hij een
overtocht van de Visigoten naar Afrika voorbereidde; maar nog in
hetzelfde jaar stierf hij. Alarik werd in de bedding van de
rivier de Busento begraven met een deel van zijn schatten
(daarom zocht men sinds de 18de en 19de eeuw tevergeefs zijn
graf).
