Rubriek :
Historische figuren
Arthur Honegger
Honegger, Arthur (Le
Havre 10 maart 1892 - Parijs 27 nov. 1955), Zwitsers componist,
studeerde o.a. aan het Parijse conservatorium bij Capet (viool),
G�dalge (contrapunt), Widor (compositie) en d'Indy
(orkestdirectie), sloot er vriendschap met Milhaud en was lid
van de Groupe des Six. Op 28-jarige leeftijd werd hij
wereldberoemd met zijn (aanvankelijk scenisch) oratorium Le Roi
David. Het eerherstel van het oratorium, in die tijd beschouwd
als een enigszins versleten genre, is vooral aan hem te danken.
Honegger was getrouwd met de pianiste Andr�e Vaurabourg, voor
wie hij zijn Pianoconcertino (1925) componeerde, waarin
jazz-invloeden te constateren zijn. Hij was enige jaren
compositieleraar aan de �cole Normale de Musique, maar
leerlingen van betekenis heeft hij niet gehad. Toch mag zijn
invloed, ook op de jongere generatie, niet worden onderschat.
Deze invloed oefende hij ook uit door de kritieken die hij in
1941-1945 publiceerde in Comoedia en die in 1949 onder de titel
Incantation aux fossiles werden gebundeld. Al voelde de
componist zich niet aangetrokken tot de avantgardisten, toch
heeft hij altijd een open oor gehad voor de nieuwe
verworvenheden in de muziek.
De ontwikkeling van Honegger als componist is zeer geleidelijk
geweest en openbaart zich bijna uitsluitend in een voortdurende
toename van technische beheersing. Zijn zwanenzang, de Cantate
de No�l (1953), is door de virtuositeit waarmee hier
kerstliederen uit verschillende landen in hun eigen taal worden
'gecombineerd', zonder hun individualiteit te verliezen, een
fenomeen van contrapuntisch meesterschap (zie contrapunt).
