Rubriek :
Historische figuren
Giuseppe Garibaldi
Garibaldi, Giuseppe
(Nice 4 juli 1807 - Caprera 2 juni 1882), Italiaans
vrijheidsstrijder, was kapitein bij de koopvaardij en werd in
1833 als aanhanger van Mazzini's denkbeelden bij een
samenzwering betrokken en bij verstek ter dood veroordeeld. Na
zich bij opstanden in Brazili� en Uruguay in het militair
bedrijf geoefend en onderscheiden te hebben, landde hij op 24
juni 1848 in zijn geboorteplaats (die toen aan Sardini�-Piemonte
behoorde) en nam deel aan de strijd tegen de Oostenrijkers, het
jaar daarop in Rome tegen de Fransen. Met 3000 man door de
linies heen gebroken, ontsnapte hij en zwierf van New York over
Californi� en Peru naar China, totdat hij in 1854 terugkeerde en
het eilandje Caprera kocht, om zich er met zijn vrouw, Anita,
toe te leggen op de landbouw. Bij de oorlog van
Sardini�-Piemonte tegen Oostenrijk (1859) voerde hij echter weer
het bevel over een korps Alpenjagers, waarmee hij de
Oostenrijkers bij Varese en San Fermo versloeg. Naar aanleiding
van de afstand van Savoye en Nice (1860) door de Sardinische
minister Cavour aan Napoleon III stelde hij samen met Crispi en
Mazzini een radicaal-republikeins bevrijdingsprogram op.
In hetzelfde jaar kwam hij onder bescherming van de Engelse
vloot met 1076 vrijwilligers (I Mille) en vier stukken geschut
een opstand op Sicili� te hulp en werd er in naam van Victor
Emanuel II van Sardini� 'dictator'. Een paar maanden later
landde hij met 10!000 man op het vasteland en joeg, overal met
open armen ontvangen, Frans II, koning van de Beide Sicili�n
(Sicili� en het koninkrijk Napels), voor zich uit naar Gaeta. Er
was een Sardinisch leger voor nodig om deze van achter de
Volturno te helpen verdrijven. Ter wille van de eenheid erkende
de overtuigde republikein Garibaldi Victor Emanuel als 'de
koning van Itali�', aan wiens zijde hij 7 nov. 1860 Napels
binnentrok, maar kort daarna trok hij zich, eerbewijzen en
functies afwijzend, terug op Caprera. In 1862 rukte hij weer,
bezeten van zijn oude ideaal Rome tot hoofdstad van Itali� te
maken, op vanuit Calabri�, maar werd bij Aspromonte door
Italiaanse troepen tegengehouden en zwaar gewond. Aan de oorlog
tegen Oostenrijk van 1866 nam hij deel met vrijwilligers. Een
nieuwe poging Rome te bezetten (in 1867) eindigde in een
verpletterende nederlaag tegen de Fransen en Zoeaven bij Mentana.
Na de val van Napoleon III bood hij zijn diensten aan de Derde
Republiek aan en vocht met zijn vrijwilligers in Bourgondi�
tegen de Duitsers. Na een zetel in de Nationale Vergadering
geweigerd te hebben, keerde hij terug naar Itali�, waar hij met
eerbewijzen werd overladen en in 1874 lid van de Kamer van
Afgevaardigden werd. Daar verklaarde hij dat hij zich alleen ter
wille van de Italiaanse eenheid bij de monarchie had
aangesloten. Teleurgesteld keerde hij in 1876 naar Caprera
terug.
