Rubriek :
Historische figuren
Hendrik VII van Duitsland
(ca. 1262 -
Buonconvento, bij Siena, 24 aug. 1313), Duits koning van 1308
tot 1313 en keizer van 1312 tot 1313, uit het Luxemburgse Huis,
dankte zijn verkiezing in hoofdzaak aan zijn jongere broer
Boudewijn, aartsbisschop van Trier. Hendrik was in Frankrijk
opgevoed; hoewel hij Franche-Comt� aan de Franse koning Filips
IV de Schone afstond om zijn handen vrij te krijgen voor zijn
Italiaanse politiek, was Hendriks politiek bepaald niet
Fransgezind. Evenals zijn voorgangers streefde hij naar een
universeel keizerschap en naar voorrang boven de paus. In 1310
trok hij naar Itali�. Hij behaalde aanvankelijk successen in
Noord-Itali�, maar slaagde er niet in zich boven de partijstrijd
tussen Ghibellijnen en Guelfen (Welfen) uit te heffen. Hendrik
gold al spoedig als Ghibellijn. De verbannen Dante begroette hem
als godsgezant en politieke redder. De tocht van Hendrik
inspireerde Dante tot het schrijven van zijn De monarchia. Dante
bewonderde hem zodanig dat hij in zijn La Divina commedia aan de
'Alto Arrigo', de redder van Itali�, zoals hij Hendrik noemde,
een onbezette troon voorbehield in de witte hemelroos van zijn
Paradijs. Hendrik VII ondervond in Itali� tegenstand van koning
Robert van Napels, die een deel van Rome bezette en daardoor
verhinderde dat Hendrik VII in de St.-Pieterskerk tot keizer
werd gekroond. Hendrik VII bezette een ander deel van Rome en
werd in de kerk van St.-Jan van Lateranen gekroond (29 juni
1312), niet door de onder Franse invloed staande paus Clemens V,
die in Avignon verbleef, maar door drie kardinalen. Daarna
bereidde hij zich voor op de oorlog tegen Napels en koning
Robert. Voordat die oorlog uitbrak, overleed Hendrik VII.
