Rubriek : De
mens - algemeen
Het mummificatieproces
Er is veel bekend over het
mummificatieproces, deels dankzij nog bestaande geschriften,
waaronder een lange beschrijving uit de vijfde eeuw voor
Christus door de Griekse historicus Herodotus. De Egyptenaren
begonnen al vroeg met het conserveren van lichamen. Lijken die
werden begraven in de woestijn bleven jarenlang in goede staat
doordat het hete zand vocht aan het lichaam onttrok; de niet
vergane lichamen moeten de Egyptenaren ertoe hebben ge�nspireerd
naar een
dergelijke 'onsterfelijkheid' te streven. Maar toen de
begrafenisgewoonten ingewikkelder werden en men de welgestelden
en machtigen ging bijzetten in graftombes, dienden er nieuwe
methoden te worden ontwikkeld om te voorkomen dat de lichamen in
de beslotenheid van een grafkamer tot ontbinding overgingen.
Door hun technieken voortdurend te verbeteren verhieven de balsemers hun werk bijna tot een kunst.
Er bestonden verschillende mummificatiemethoden, maar de
mummificatie zoals die werd verricht op de koninklijke doden ten
tijde van het Nieuwe Rijk (1550-1070 voor Christus) was het
meest gecompliceerd en ook het best. Daar er geen goede methode
bestond om de inwendige organen tegen ontbinding te beschermen,
werden deze verwijderd, gedroogd met de hulp van zout, behandeld
met oli�n en vloeibare harsen, waarna ze in speciale vaten
werden gedaan, zogenaamde canopen, die bij de mummie in het graf
werden gezet. Later werden de organen soms verpakt in linnen en
weer teruggezet in het lichaam. Meestal werden de hersenen
verwijderd door ze via de neusgaten met een lange haak naar
buiten te trekken. De Egyptenaren hechtten weinig waarde aan dit
orgaan; ze beschouwden het hart als de zetel van wijsheid en
gevoel en daarom geloofden ze ook dat bij het oordeel alleen het
hart op een weegschaal werd gewogen.
