W ORLD E XPLORER     

Siteoverzicht
Email
Homepage
     

Ouderdom en dood

Zolang een scherpe definitie van het leven onmogelijk is, zolang ook moeten we het antwoord schuldig blijven op de vraag : wat is sterven ? Het is een bekend en vertrouwd feit, dat alle levende wezens geboren worden, groeien, oud worden en sterven. Ook de onafwendbare dood is een kenmerk van het leven !
De levende stof is ongelooflijk teer en labiel. Een wat te hoge temperatuur, wat te sterke straling, gebrek aan water en zuurstof betekenen een snelle en zekere dood. Toch beschikt al het levende over de middelen, om zich enige tijd tegen de gevaren van het milieu te beschermen. Naarmate echter de tijd verstrijkt die het organisme als levensduur is toegemeten, gaat deze strijd tegen schadelijke invloeden meer moeite kosten : het weerstandvermogen neemt af. De cellen beginnen kalk- en eiwitachtige pigmenten af te scheiden, het protoplasma wordt taaier en de schadelijke stofwisselingsproducten worden niet meer zo volledig verwijderd. Ligt dit ouderdomsproces aan de cellen zelf of begint er iets aan de onderlinge samenwerking te haperen ? Het is een bekend feit, dat bij cellen die buiten het lichaam in een weefselcultuur gekweekt worden, het oud worden niet voorkomt. In gunstige omstandigheden gaan de delingen zonder verlies van vitaliteit vrijwel onbeperkt lang door. Een nietig fragmentje hartweefsel uit een nog ongeboren vogeltje zou men tot een kubieke kilometer levende materie, verdeeld over miljoenen druppels voedingsvloeistof, kunnen doen uitgroeien. We moeten dus wel aannemen, dat de cellen in hun normaal verband, dus in het lichaam, op den duur door het organisme zelf gestoord worden in hun levenstaken. De samenwerking laat steeds meer te wensen over. De afvalproducten worden niet vlot genoeg verwijderd en het organisme vergiftigt zichzelf. Daarnaast komt er waarschijnlijk steeds meer gebrek aan bepaalde 'prikkelstoffen', die voor een vlot verloop van celdeling en groei noodzakelijk zijn. Een weefselcultuur boet snel aan levenskracht in, wanneer er extract uit een oud lichaam aan wordt toegevoegd. E�ncelligen kunnen zich zonder onderbreking verder delen : zij zijn in zekere zin onsterfelijk. Wel kunnen ze doodgaan - daar is zelfs niet eens zoveel voor nodig - maar de ouderdomsdood is in deze regionen onbekend. De hoger georganiseerde wezens met hun gecompliceerde structuur van tienduizenden cellen hebben juist door hun prachtige organisatie hun onsterfelijkheid verloren.
Na de dood biedt het lichaam niet langer weerstand aan de afbrekende krachten in de natuur. Een miljardenleger van bacteri�n, schimmels en andere rottingsorganismen doet het dode protoplasma snel uiteenvallen in eenvoudige anorganische stoffen. Door de werkzaamheid van de groene planten kunnen deze stoffen weer tot organische worden opgebouwd om zo opnieuw deel te gaan uitmaken van de levende stof. Alleen door koude en allerlei bederfwerende middelen, die de activiteiten van de rottingsorganismen tegenhouden; in het Siberische landijs bleef de mammoet tienduizenden jaren zo gaaf bewaard, dat het vlees nog eetbaar was en de plantenresten tussen de kiezen nog gedetermineerd konden worden.


Klik hier om deze pagina als je startpagina in te stellen !

Google
 
Web www.worldexplorer.be
www.infoblog.be
© 2006 - WorldExplorer