W ORLD E XPLORER     

Siteoverzicht
Email
Homepage
     

Rubriek : Dier - algemeen

Een paradijs voor biologen

Op zo'n kleine duizend kilometer ten westen van Zuid-Amerika liggen de Galapagos Eilanden in de Stille Oceaan. Dertien ervan zijn vrij groot, zoals onder andere Isabela, Fernandina, Santa Cruz, San Salvador en San Christobal. De andere zijn zo klein, dat ze de benaming eiland nauwelijks waardig zijn. De eilandengroep, die zo'n tien tot vijftien miljoen jaar geleden door vulkanische activiteit is ontstaan, heeft nooit deel uitgemaakt van het vasteland.
De bisschop van Panama, die in 1535 een bezoek bracht aan de eilanden, trof er geen water aan. De geestelijke moest zijn dorst lessen door op cactusbladeren te kauwen, wat hem de opmerking ontlokte dat God het op deze eilanden zo te zien stenen in plaats van water had laten regenen. De bodem bestaat er dan ook voornamelijk uit vulkanische afval, hopen sintels en gestolde lava.
Charles Darwin vergeleek de Galapagos Eilanden bij zijn eerste bezoek met de Black Country in de Engelse Middenlands, waar ook zoveel slakkenheuvels liggen.
De Galapagos Eilanden mogen dan ongeschikt zijn als permanente verblijfplaats voor de mens, door biologen worden ze beschouwd als een waar paradijs. Ze vormen niet alleen een pleisterplaats van talrijke trekvogels, maar zijn ook het woongebied van een heleboel unieke dieren.
De beroemdste dieren van de Galapagos zijn de vinken, de reuzenschildpadden en de leguanen. De schildpadden van de Galapagos behoren tot de grootste landschildpadden ter wereld : zij kunnen een gewicht bereiken van ruim 250 kg en een lengte van meer dan anderhalve meter. De dieren zijn bijna uitgeroeid door walvisjagers en passerende zeelui die schildpadden aan boord in leven hielden om zo altijd verzekerd te zijn van vers vlees. Later werden de dieren van hun weidegebied verdreven door tamme geiten en hun eieren en jongen opgegeten door met de mens meegekomen ratten en verwilderde varkens.
Zeeleguanen voeden zich met zeewier. Ze kunnen een lengte bereiken van zo'n 1,20 meter, hoewel de meeste niet langer worden dan zeventig tot negentig cm. Hun grootste natuurlijke vijand is de haai. Zelf zijn het goedaardige dieren, die na het zoeken naar voedsel in het koude zeewater heerlijk gaan liggen zonnen op de rotsen. Daarbij hebben ze er totaal geen bezwaar tegen, als rode rotskrabben, op zoek naar teken en andere parasieten in de plooien van hun huid, rustig over hen heen kruipen.
De landleguaan ( zie foto) is niet zo kieskeurig als het om voedsel gaat; hij eet wat hij tegenkomt aan planten, zelfs cactussen. Voor zijn hol onder de grond maakt hij vaak gebruik van oude lavagangen. Zowel zee- als landleguanen zijn veelal het slachtoffer geworden van ratten en verwilderde honden, die zich voeden met hun jongen en hun eieren. Onder de zeevogels die op de Galapagos voorkomen zijn de bruine pelikaan, de blauwvoet-Jan_van_gent of gevlekte rotspelikaan en de fregatvogel. Maar er leven ook niet-vliegende vogels, zoals de Galapagos-aalscholver en de kleine Galapagos-pingu�n. Beide soorten leven vaak samen op voor de kusten liggende rotsen. Er zijn ook verschillende soorten spotvogels, op elk van de eilanden een aparte soort. Van de Galapagos-pelsrob of zeebeer, die gejaagd werd om zijn mooie pels, zijn er nog maar duizend stuks over.
 


Klik hier om deze pagina als je startpagina in te stellen !

Google
 
Web www.worldexplorer.be
www.infoblog.be
© 2006 - WorldExplorer