W ORLD E XPLORER     

Siteoverzicht
Email
Homepage
     

Rubriek : Op het land levende zoogdieren
 

Temmincks schubdier
Groep : op het land levende zoogdieren

Het Temmincks schubdier lijkt eerder op een reptiel dan op een zoogdier en heeft ��n van de best beschermde lichamen ter wereld. Zijn lichaam is overdekt met harde, stugge schubben en beschermt zijn zachte onderlijf door zich als een egel op te rollen. Het schubdier schuifelt langzaam door de Afrikaanse wildernis op zoek naar mieren en termieten, die hij oplikt met zijn kleverige tong.
Temmincks schubdieren leven solitair, maar in de paartijd gebruiken ze hun goed ontwikkelde reukzin om een partner te zoeken. Mannetjes voeren verbeten gevechten om het recht om te mogen paren en lopen hierbij vaak ernstige verwondingen op. De paartijd begint meestal in maart en het vrouwtje breng later een enkel jong ter wereld in haar ondergrondse hol. Aanvankelijk zijn de jongen kwetsbaar, maar na een paar dagen gaan de schubben al verharden. De eerste maand blijven ze in het hol, daarna vergezellen ze hun moeder naar buiten, zich vastklampend aan haar staart. Bij gevaar beschermt ze haar jongen.
De schubben van het schubdier liggen dakpansgewijs over zijn lichaam en laten alleen de buik, de keel en delen van het gezicht onbedekt. Deze delen schermt het dier bij gevaar af. Zelfs de oogleden zijn hoornig en dik om de insectenbeten te doorstaan die het dier te verduren krijgt. Behalve met zijn schubbenpantser verdedigt het schubdier zich ook actief door met zijn staart te slaan en een stinkende vloeistof uit zijn anaalklieren te sproeien. Meestal is dit ruim voldoende om de belagers weg te jagen. Het Temmincks schubdier is gewoonlijk tijdens de nacht actief en gebruikt bij het jagen zijn staart op op zijn achterpoten te kunnen lopen. Overdag rust hij in zijn hol om hitte en gevaar te ontlopen.
Het harnas van het schubdier biedt voldoende bescherming tegen zijn natuurlijke vijanden, maar menselijke bemoeienis is meestal fataal. Het dier beweegt zich traag en is gemakkelijk te vangen. Het dier wordt gebruikt bij stamrituelen en het vlees is een delicatesse. De schubben zijn erg geliefd als sierraad en er worden ook medicinale krachten aan toegeschreven. De bedreigde status van het leefgebied en de opvallende gevoeligheid van het schubdier voor insecticiden hebben ertoe geleid dat de soort wordt bedreigd. Ook bosbranden vormen een probleem, omdat de dieren te traag zijn om de vlammen te ontvluchten.
Op het menu van het schubdier staan voornamelijk mieren en termieten. Het dier ziet slecht, maar heeft een sterk ontwikkeld reukvermogen waarmee hij van verre een mierenheuvel bespeurt. Met zijn krachtige klauwen scheurt hij de kolonie open en steekt zijn lange plakkerige tong uit naar de wegrennende mieren. Met zijn ongeveer 25 cm lange tong haalt hij de insecten levend naar binnen. Het dier heeft geen tanden, maar vermaalt insecten in zijn maag. Hij slikt ook kleine steentjes door om het voedsel in zijn maag te verteren.
 


Klik hier om deze pagina als je startpagina in te stellen !

Google
 
Web www.worldexplorer.be
www.infoblog.be
© 2006 - WorldExplorer