Rubriek :
Kruiden en specerijen -
overzicht
Veldzuring
Rumex
Acetosa.
De veldzuring is een ��njarige onkruidplant die tot ongeveer
zestig cm hoog kan worden. In het wild komt zij in zure,
vochtige weilanden, langs akkers, beken en rivieren voor. De
vermenigvuldiging geschiedt door zaad, maar eveneens door het
scheuren van de wortels. De vruchten vormen driekantige
dopvruchten zonder vleugels die door het kelkpluis worden
verspreid. Een hele reeks met de veldzuring verwante
soortgenoten wordt als spinazieplanten gekweekt. De bladeren van
de veldzuring worden in mei en juni geplukt zolang ze nog zacht
zijn. De zuringsoorten danken hun zure smaak aan het gehalte aan
organische zuren, vooral aan het oxaalzuur of klaverzuur dat bij
royaal gebruik, vooral voor personen met nier- of blaasstenen en
voor reumapati�nten schadelijk is. In dit opzicht lijkt de
veldzuring op de rabarber, die tot dezelfde familie behoort.
Daarom moet het genot van de veldzuring beperkt blijven. Van de
jonge bladeren wordt een zeer goed smakende salade bereid.
Veldzuring is erg geschikt om aan verschillende andere groene
salades een zurig accent te geven. Er zijn ook soepen waarin
veldzuring goed smaakt. Veldzuring is een vast bestanddeel van
de Frankfurter groene saus, kan voor vullingen worden gebruikt
en om er kruidenthee van te maken. Ook bij het koken van
zoetwater- en zeevissen wordt veldzuring gebruikt. Men kan van
de, net als spinazie, heel even gestoofde en vervolgens
fijngehakte bladeren een veldzuringpuree maken die
voortreffelijk smaakt bij kalfs- en varkensvlees, vis en
omeletten.
