|
De zwarte
zwaardwalvis
 De
zwarte zwaardwalvis uit de orde van de Cetacea
wordt gerekend tot de suborde van de
tandwalvissen, of Odontoceti. Familie :
Delphinidae - geslacht : Pseudorca en soort :
Pseudorca crassidens.
Inktzwart, slank en gestroomlijnd, de zwarte
zwaardwalvis is een behendig dier dat hoog uit
het water kan springen en vaak meelift op de
golven van schepen. Dit lid van de
dolfijnenfamilie dankt zijn naam aan zijn
gelijkenis met een veel grotere walvis, de
zwaardwalvis of orka. Hij
leeft in groepen van soms wel 850 dieren. Omdat
dit intelligente zeezoogdier ver van de kust in
diepe oceanen leeft, is er maar weinig bekend
over zijn leven in het wild.
De zwarte zwaardwalvis is een sociaal dier dat
leeft in troepen van acht tot twintig dieren, en
soms zelfs vele honderden. Jonge walvissen
worden door de groep beschermd tegen roofdieren
zoals haaien. Ook zwaargewonde leden van de
groep kunnen rekenen op de steun van andere
dieren. Ze communiceren met geluiden, maar
wetenschappers hebben nog niet kunnen ontdekken
hoe het uitgebreide stelsel van klikken en
fluiten precies werkt. Ze gebruiken ook
terugkaatsende echo's van hun geluiden om een
beeld te krijgen van hun directe omgeving.
Uit onderzoek is gebleken dat een
vrouwtjeswalvis (koe) slechts eens in de zeven
jaar een jong (kalf) baart. Het is dus moeilijk
voor dit zoogdier om dieren die ten prooi vallen
aan de jacht van mensen, te vervangen. Er is
weinig bekend over het paargedrag, maar na een
draagtijd van 15 tot 16 maanden brengt het
vrouwtje een kalf ter wereld van bijna twee
meter lang en tachtig kilo zwaar. Het jong is
aanvankelijk grijs van kleur. Hij blijft
gedurende twee jaar zeer dicht bij zijn moeder
en leeft bijna geheel van moedermelk.
Uiteindelijk begint het kalf zelf vis te vangen
en wordt dan zelfstandig, maar het blijft
gewoonlijk bij de groep.
Niemand weet hoeveel zwarte zwaardwalvissen er
zijn. In het Verre Oosten wordt er op deze
walvisachtige gejaagd om hun olie en vlees en
omdat waardevolle vissoorten zoals tonijn op hun
menu staan. Vaak raken ze trouwens verstrikt in
netten van treilers en verdrinken.
In open zee is er geen mogelijkheid om een prooi
te besluipen. De zwarte zwaardwalvis vertrouwt
dan ook op zijn snelheid en wendbaarheid om
vissen te vangen. Hij lokaliseert een prooi met
zijn ogen en door middel van echolocatie.
Daarnaast werken de dieren samen door een school
vissen aan de oppervlakte te omsingelen, om
vervolgens in de school opeengepakte vissen te
duiken en hun prooi in zijn geheel te
verslinden. Zwarte zwaardwalvissen eten
voornamelijk inktvis en grote zoutwatervissen,
zoals tonijn en barracuda, maar soms ook jonge
dolfijnen.
|
