Rubriek :
Historische figuren
Wilfried Martens
Martens, Wilfried (Sleidinge
19 april 1936), Belgisch politicus, advocaat, studeerde rechten,
notariaat en wijsbegeerte te Leuven, waar hij een leidende rol
speelde in de Vlaamse studentenbeweging als voorzitter van het
Vlaams Jeugdcomit� voor de Wereldtentoonstelling (1957-1958) en
als preses van de Vereniging van Vlaamse Studenten (1958-1959)
en het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond (1959-1960). Vanaf
1960 was hij actief in de Vlaamse Volksbeweging (VVB). Na in
1962 lid te zijn geworden van de Christelijke Volkspartij,
maakte hij vanaf 1965 deel uit van verscheidene ministeri�le
kabinetten en werd hij in 1967 voorzitter van de CVP-Jongeren en
in 1969 lid van de CVP-leiding. Als voorzitter van de CVP (maart
1972 - april 1979) reorganiseerde hij, als een echte manager,
zijn partij en loodste hij haar van de ene
verkiezingsoverwinning naar de andere. In 1974 werd hij kamerlid
voor het arrondissement Gent. Hij was een van de promotoren van
het Egmontpact (1977). Sinds april 1979 leidde Martens als
eerste-minister onafgebroken, op ��n uitzondering na (kabinet-Eyskens,
april-dec. 1981), vele Belgische regeringen. Na een periode van
politieke instabiliteit, gekenmerkt door snel opeenvolgende
crises en regeringswisselingen en door een aanzwellende
overheidsschuld, voerde hij aan het hoofd van
christen-democratisch-liberale kabinetten sinds 1982 een strak
saneringsbeleid. De regering-Martens VI viel in okt. 1987 over
de Happart-kwestie. Na de daaropvolgende verkiezingen en de
langste politieke crisis uit de Belgische geschiedenis, vormde
Martens in mei 1988 een CVP-SP-VU-PS-PSC-regering die,
voortbouwend op de grondwetsherziening van 1980, de
staatsstructuur verder in federale richting wilde omvormen. In
1988 en 1989 kwamen de eerste twee fasen daarvan tot stand, maar
de afrondende 'derde fase' bleef uit. Eind sept. 1991 maakte een
Vlaams-Waals conflict over de beslissingsbevoegdheid inzake de
Waalse wapenhandel een einde aan de regering-Martens VIII: de
Volksunie verliet de coalitie. Spoedig bleken de verscherpte
communautaire tegenstellingen een verdergaande staatshervorming
noodzakelijk te maken dan het door Martens beoogde 'unionistisch
federalisme', gebaseerd op een voorzichtig evenwicht tussen
federale en regionale bevoegdheidsniveaus. Na enkele dagen
diende de regering-Martens IX dan ook vervroegde verkiezingen
uit te schrijven voor een parlement dat opnieuw grondwetgevend
zou zijn. Bij die verkiezingen (24 nov. 1991) stelde Martens
zich kandidaat in het tweetalige kiesarrondissement
Brussel-Halle-Vilvoorde. Eerder in 1991 was Martens in opspraak
gekomen omdat zijn herstelbeleid van de jaren tachtig
grotendeels gestuurd zou zijn door niet-politieke figuren uit de
christelijke zuil. Op het vlak van de Belgische federale
politiek leek hij echter te hebben afgedaan. In 1994 werd hij
gekozen als Europees parlementslid en werd hij fractieleider van
de Europese Volkspartij (EVP).
