W ORLD E XPLORER     

Rubriek : Ziekten en aandoeningen overzicht

ADHD

Wat is Adhd ?
Stel je voor, je leeft in een sneldraaiende caleidoscoop, waarin geluiden, beelden en gedachten constant veranderen. Je voelt je snel verveeld en niet in staat je gedachten te houden bij hetgeen je moet doen. Je wordt afgeleid door onbelangrijke dingen die je ziet en hoort, je hersenen sturen je van de ene gedachte of activiteit naar de volgende. Misschien ga je zo op in je collage van gedachten en beelden dat je niet eens doorhebt wanneer iemand tegen je praat.
Voor veel mensen is dit de dagelijkse werkelijkheid. Zij hebben Attention Deficit Hyperactivity Disorder, of ADHD.
Wat is tijd? Met ADHD verandert tijd in een zwart gat. ADHD'ers hebben constant het gevoel dat alles op hetzelfde moment gebeurt. Dit zorgt voor een gevoel van innerlijke beroering en zelfs paniek. De ADHD'er verliest hierdoor vaak perspectief en de mogelijkheid prioriteiten te stellen. Daarom is hij/zij altijd bezig, met als hoofddoel het proberen te voorkomen dat zijn/haar wereld instort.
ADHD'ers hebben ongelooflijk veel problemen met stilzitten, plannen, wachten en het afronden van taken. Zij zijn zich 24 uur per dag bewust van hetgeen er om hen heen gebeurt. Voor hun familie, klasgenoten of collega's lijken zij te bestaan uit een wervelwind van ongeorganiseerde of dolle activiteiten. Soms gedragen zij zich ineens 'normaal', wat anderen doet denken dat de ADHD'er zijn/haar gedrag best onder controle kan houden "als hij/zij maar wil". Het resultaat hiervan is dat ADHD de relatie met anderen verstoort, niet alleen omdat de ADHD'er beslag legt op bezigheden in het dagelijks leven van anderen, maar ook omdat hij/zij de eigenschap heeft alle energie uit iemand te onttrekken en andermans gevoel van eigenwaarde te ondermijnen.
ADHD, ooit hyperkinese of Minimal Brain Dysfunction (MBD) genoemd, is een van de meest voorkomende hersenstoornissen bij kinderen. Ongeveer 3 procent heeft ADHD. ADHD gaat niet over, maar een aantal volwassenen heeft ermee leren leven: dankzij passend werk, een georganiseerde partner of minder specifieke eisen aan 'de kwaliteit van het leven'. Ongeveer 2 procent van alle volwassenen (18 +), ongeveer 240.000 inwoners van Nederland, lijdt echter dagelijks aan de effecten die concentratieproblemen, hyperactiviteit en impulsiviteit hebben op hun bestaan. Deze mensen kijken vaak verbitterd terug op een leven vol mislukkingen, niet-uitgekomen dromen en emotionele pijn.
Het meest schrijnende is dat er van die 240.000 nog maar een paar duizend gekend zijn met ADHD. Merendeel loopt in zijn/haar leven vast, niet wetende wat hem/haar mankeert. Anderen krijgen de standaard-diagnoses manisch-depressief of borderline personality, maar kunnen hiermee niet uit de voeten, omdat zij niet manisch-depressief zijn en geen borderline persoonlijkheidsstoornis als hoofdprobleem hebben.
Maar er is hulp... en hoop. De laatste tien jaar zijn wetenschappers veel te weten gekomen over de oorzaak van ADHD en hebben methoden ontwikkeld ADHD te herkennen bij kinderen, pubers en volwassenen, en er zijn behandelingsplannen opgesteld: een combinatie van medicijnen, gedragstherapie en technieken die mensen met ADHD kunnen helpen hun aandacht te richten, hun zelfvertrouwen weer op te bouwen en te functioneren op een nieuwe, meer gestructureerde manier.

Wat is dan het probleem?
Mark
Mark, 14 jaar, had meer energie dan de meeste jongens van zijn leeftijd. Dit viel niet zo op, want hij was al een menselijke tornado vanaf zijn derde jaar. Thuis speelde hij met alles tegelijk, een spoor van speelgoed achterlatend. Aan tafel keerde hij borden om en praatte aan een stuk door. Hij was roekeloos en impulsief. Hij lette niet op het verkeer, hoewel zijn moeder hem er continu voor waarschuwde. Op de speelplaats leek hij niet wilder dan de andere kinderen, maar zijn neiging extreem te reageren -zoals het slaan van kinderen die hem aanraakten- bracht hem regelmatig in de problemen. Zijn ouders wisten niet wat ze met hem aanmoesten, maar verwachtten dat hij er wel overheen zou groeien. Maar dit deed Mark niet.
Lisa
Op 17-jarige leeftijd, worstelt Lisa nog steeds met concentratieproblemen en gepast gedrag. Maar dit was altijd al moeilijk voor haar. Met schaamte denkt zij terug aan de avond toen haar ouders haar meenamen naar een restaurant omdat zij 12 1/2 jaar getrouwd waren. Ze was zo in beslag genomen door het knalrode haar van de serveerster, dat haar vader haar drie keer aansprak voordat zij zich realiseerde dat ze moest bestellen. Op dat ogenblik hoorde ze zichzelf zeggen: "Wat een lelijke haarkleur!" Ze kon de woorden niet stoppen, ze waren eruit voor ze het wist.
Op school was Lisa een dagdromer. Ze was absoluut intelligent, maar kreeg het niet voor elkaar voldoendes te halen. Verschillende malen zakte zij voor haar examens. Zelfs wanneer zij het antwoord op de meeste vragen wist, kon ze zich er niet toe brengen haar gedachten bij het proefwerk te houden. Haar ouders reageerden op haar slechte punten met het inhouden van zakgeld en veel gescheld: "Je bent gewoon lui. Als je meer je best zou doen, dan haalde je wel hogere punten."
Op een dag, nadat Lisa weer een examen had verknald, hoorde de leraar haar snikken "Wat is er met mij aan de hand?"
Henry
Henry had een winkel voor houten vloeren. Hij hield van zijn baan, maar al jaren groeiden zijn onafgemaakte vloerprojecten en idee�n voor nieuwe waarvan hij wist dat hij ze nooit zou uitvoeren. Zijn garage was zo volgestapeld met hout dat zijn vrouw en hij grapjes maakten over een kampvuur voor de klanten.
Elke dag werd Henry geconfronteerd met zijn frustratie niet in staat te zijn zich lang genoeg te kunnen concentreren om een taak af te ronden. Hij was al eens ontslagen omdat hij in zijn werk als magazijnbediende de inventarisatie niet kon bijhouden en van alles kwijtraakte. Al jaren was hij bang gek te worden. Hij had gesprekken gehad met therapeuten en verschillende medicijnen gebruikt, maar niets hielp hem zich te concentreren. Hij herkende zijn zoon in zichzelf en was bang dat het met hem precies zo zou gaan verlopen.
Lees ook nog andere !

Dan heeft iedereen wel eens ADHD!
Wanneer ik mensen vertel dat ik ADHD heb, is de reactie vaak: "Dat heb ik dan ook, want ik ben ook wel eens druk. Ik kan me ook niet concentreren wanneer de buurman zijn muziek op 10 heeft staan. Ik heb gisteren ook iets gezegd wat ik niet had moeten zeggen."
Nee!!!
ADHD'ers stuiten vaak op een muur van onbegrip. ADHD heb je namelijk niet 'wel eens'! Wij, ADHD'ers, hebben ons hele leven al, vrijwel 24 uur per dag, last van concentratieproblemen, hyperactiviteit en impulsiviteit. Wij voelen ons nooit relaxed en zijn levenslang overspannen!
Wij worden doodongelukkig van het feit dat wij niet in staat blijken te zijn een taak af te ronden. In mijn hoofd speelt doorlopend het zinnetje: "Oja, en ik moet ook nog..." En met doorlopend bedoel ik continu. Dus ook wanneer ik al iets aan het doen ben. De H in mijn ADHD zorgt ervoor dat ik ook meteen aan de slag wil gaan met mijn gedachten, maar zodra ik tot actie overga, denk ik alweer aan iets anders wat ik nog moet doen en waarmee ik aan de slag ga!
Wij worden gek van de meest normale dingen: de onaangename geur van iemands parfum, het tikken van een klok, een sok die niet goed zit enz. In feite verstoort bijna alles onze "routine", verwachtingen en pogingen tot concentreren.
Wij raken steeds onze spullen kwijt, bewaren verkeerde dingen en bezorgen onze medewerkers slapeloze nachten, omdat zij door onze toedoen ook hun planningen niet kunnen halen.
Wanneer wij geen ordentelijke partner hebben, verraadt ons interieur thuis ons karakter: kamers zijn volgestouwd met spullen, het lijkt vaak wel een rommelmarkt! De chaos onder onze bedden en in de kasten symboliseert de puinhoop in onze hoofden. Anderen wijzen ons op hun rommelige kamers, maar deze anderen flippen niet constant omdat zij vinden dat alles geordend moet zijn.
Relaties lopen stuk voor stuk stuk omdat wij ons snel bij iemand vervelen (soms al na een dag!), omdat partners onze stemmingswisselingen niet aankunnen en omdat wij altijd alle aandacht opeisen. Wij hebben anderen nodig om te kunnen functioneren, maar weten niet hoe wij 'normaal' met hen kunnen omgaan.
Wij willen wel interesse tonen voor anderen, maar kunnen het gewoonweg niet opbrengen langer dan een x-aantal minuten naar een ander te luisteren, zonder ons eigen verhaal op te dringen.
Daarbij hebben wij de neiging, met ons gefriemel, gejaag en gekwetter, iedereen op de zenuwen te werken.
Wij vertoonden al voor ons zevende levensjaar ten minste 6 maanden tekenen van ADHD. Wij waren de zogenaamde 'moeilijke kinderen'. Ons gedrag wijkt nog steeds opvallend af van dat van de meeste andere mensen van onze leeftijd. Bovendien is ons doen en laten een ware handicap voor ons, op minimaal 2 terreinen, bijvoorbeeld: school, thuis, werk of relaties.
Kortom: ons buitensporige gedrag begint al heel jong en beperkt zich niet tot ��n gebied.