Rubriek :
Historische figuren
Amalia
gravin von
Solms-Braunfels (Braunfels 31 aug. 1602 - 's-Gravenhage 8 sept.
1675), gemalin van stadhouder Frederik Hendrik, was de dochter
van de opperhofmeester van Frederik van de Palts en werd hofdame
bij diens gemalin, prinses Elizabeth Stuart, toen deze te Praag
woonde (1619). In 1620 vluchtte zij met hen naar 's-Gravenhage.
Hier kwam zij in aanraking met Frederik Hendrik, die haar op
aandrang van zijn broer Maurits huwde (4 april 1625). Zij heeft
op de levenswandel van haar echtgenoot een gunstige invloed
uitgeoefend en mede zijn politieke beleid bepaald. Door haar
toedoen vooral werd het Haagse hof tot een van de luisterrijkste
van Europa. Haar invloed op de stadhouder werd in diens laatste
levensjaren ten gevolge van zijn verstandelijke achteruitgang
zeer groot, toen zij ijverde voor een spoedige vrede, waarbij
het Oranjehuis (zie Oranje) een belangrijke vergoeding voor de
in het Zuiden verloren gebieden zou ontvangen, ondanks het
verzet van Frankrijk. Aan haar was ook grotendeels het huwelijk
van haar zoon, de latere stadhouder Willem II, met Maria Stuart
te danken (1641). Na de dood van Frederik Hendrik (14 maart
1647), ter ere van wie zij de Oranjezaal in het Huis ten Bosch
liet bouwen, bleef zij eerst de raadgeefster van Willem II (die
in 1650 stierf), maar deze ging zijn eigen weg (naar haar idee
te zeer Fransgezind). Na de dood van haar schoondochter (24 dec.
1660) werd zij onder de voogden van de jonge Willem III verreweg
de voornaamste. Veel heeft zij gedaan om hem het Prinsdom Oranje
weer te doen verwerven, wat haar in 1665 gelukte. Terzelfder
tijd ijverde zij met alle kracht (in samenwerking met Johan de
Witt) voor de aanwijzing van Willem tot de hoge ambten van zijn
voorvaderen. Zij had hiermee in zoverre succes, dat de Staten in
1666 de opvoeding van de prins op zich namen. Met steun van haar
adviseur, Constantijn Huygens, wist zij Willem ertoe te bewegen
zich in 1668 als Eerste Edele te laten erkennen. Zij raadde hem
steeds een voorzichtige politiek aan tegenover de Statenpartij
en wilde hem niet te veel in de armen van de Engelse koning
Karel II, zijn oom, brengen, zoals zij ook vroeger heftig tegen
de Engelse prinses-moeder was ingegaan.
Amalia van Solms was een eerzuchtige, wel schrandere, doch
weinig ontwikkelde vrouw, voor wie nauwelijks andere belangen
re�el waren dan die van de dynastie waartoe zij door haar
huwelijk was komen te behoren. Haar streven was erop gericht het
Huis Oranje door de huwelijken van haar kinderen te verheffen
tot de rang van de Europese vorstenhuizen, vooral de Stuarts.
