|
De
edelpapegaai
 De
edelpapegaai heeft negen ondersoorten die op
elkaar lijken. Orde : Psittaciformes - familie :
Psittacidae - geslacht : Eclectus en soort :
Eclectus roratus.
Het kleurrijke verenkleed van mannetjes- en
vrouwtjesedelpapegaaien verschilt zo erg, dat
moeilijk te geloven is dat ze tot dezelfde soort
behoren. Het vrouwtje heeft verrassend mooie
rode en blauwe kleuren terwijl haar partner
voornamelijk groen is. Toch worden deze vogels
ondanks hun schitterende veren eerder gehoord
dan gezien, omdat hun gekakel weerklinkt door de
kustachtige laaglandregenwouden van Nieuw-Guinea
en omliggende eilanden.
Bij dageraad verlaten kleine troepen van deze
vogels de roest en gaan naar de
foerageerplekken. Ze zijn strik vegetarisch,
maar eten een grote verscheidenheid aan voedsel
waaronder zaden, bloemen, knoppen, noten, nectar
en ma�s. Hun favoriete vruchten zijn banaan,
vijgen en papaja. Op hun hoede voor roofdieren
en andere verstoringen, eten de meeste
foeragerende groepen veilig onder het bladerdak,
hoewel enkele dapper genoeg zijn om fruit te
stelen uit tuinen of zelfs eten van de grond te
pikken. Na het eten rusten ze, maar ze eten weer
voordat ze bij zonsondergang terugkeren naar hun
roest.
De edelpapegaai is ��n van de meest bekende
papegaaien in een groot deel van zijn
leefgebied, dat zich zelfs uitstrekt tot
Australi�. Sommige ondersoorten op kleinere
eilanden rond Nieuw-Guinea doen het echter niet
zo goed. Edelpapegaaien die op sommige
Indonesische eilanden leven vormden ooit een
plaag voor de oogst door hun aantal, maar ze
worden nu lokaal bedreigd vanwege verlies aan
leefgebied en stroperij voor de dierenhandel,
voornamelijk van de rode vrouwtjes.
De edelpapegaai heeft een geluid voor iedere
gelegenheid, vari�rend van een oorverdovend
alarmgeroep tot een zacht getsjilp voor
hofmakende paartjes. Tijdens de vlucht zie je
zijn brede vleugels, uitgestrekte nek en korte,
dikke staart. In de schemering barst het geluid
los wanneer de vogels boven het bladerdak van
het bos zweven, wachtend op hun afdaling naar de
roest.'s Avonds verzamelen ze zich in groepen
tot tachtig dieren.
In Nieuw-Guinea, waar meer dan genoeg voedsel
is, wordt het hele jaar door gebroed, elders is
dat seizoensgebonden. Het jaarlijkse
paringsritueel is levendig en bestaat uit het op
en neer bewegen met de kop, wederzijds poetsen
en luid geschreeuw. Gewoonlijk blijven paren
levenslang bij elkaar. Het nest is een diep
boomhol ongeveer dertig meter boven de grond.
Het vrouwtje broedt haar twee witte eieren uit
en verlaat het nest maar twee keer per dag om
door haar partner gevoerd te worden. Na 26 dagen
komen de kuikens uit en blijven ongeveer twaalf
weken in het nest. Ongeveer acht familieleden
helpen met het nest en bij het voeren.
|
