|
Europese
mouflon
Groep : op het land levende
zoogdieren
 Alertheid
en gevoel voor evenwicht zijn belangrijke
overlevingstechnieken in het ruige leefgebied
van de Europese mouflon. Doordat ze eeuwenlang
voor jagers moesten vluchten, hebben deze kleine
wilde schapen een natuurlijke schuwheid. De
mouflon is ��n van de voorouders van het moderne
schaap, dat 9500 jaar geleden werd
gedomesticeerd.
De steile kloven, rotsige toppen en beboste
hellingen van Corsica en Sardini� vormen een
ideaal leefgebied voor wilde schapen. Europese
mouflons leven meestal hoog in de bergen. Ze
rusten tussen bomen en struiken, en komen in de
schemering te voorschijn om te foerageren.
Vrouwtjes en hun jongen blijven het hele jaar in
kuddes, terwijl mannetjes met uitzondering van
het paarseizoen alleen of in kuddes leven. In de
koudere maanden zoeken mouflons beschutting op
de zuidhellingen van beboste valleien. De
schapen kunnen zich niet tegen roofdieren
verdedigen. Bij onraad sissen ze een
waarschuwing, stampen op de grond, gaan bij
elkaar staan of slaan op de vlucht.
Tijdens de paartijd in de herfst beuken de
mannetjes in hun rotsige leefgebied met hun
hoorns tegen boomstammen om hun aanwezigheid aan
de vrouwtjes te tonen. Tussen de mannetjes
worden geritualiseerde gevechten gehouden. Door
met de koppen tegen elkaar te slaan wordt het
recht op paren bepaald. Alleen de winnaars mogen
zich over de ontvankelijke vrouwtjes ontfermen.
In de lente brengen de vrouwtjes ��n of twee
jongen ter wereld, die al snel op eigen poten
kunnen staan. De kleintjes kwispelen met hun
staarten om de moeder aan te moedigen hun geur
in zich op te nemen. Ze spelen samen in de
kudde, die altijd op haar hoede is voor vossen
en andere roofdieren. De jongen worden gezoogd
tot ze zes tot acht maanden oud zijn.
Kort gras dat op de hellingen groeit vormt zo'n
vijftig procent van het voedsel van de Europese
mouflon. Kruiden en houtachtige planten maken
het overige deel uit. Deze schapen grazen van de
aromatische planten (maquis of mediterraan
struikgewas) en eten ook uit de bomen gevallen
eikels. Tijdens de winter, als er weinig voedsel
is, knabbelt de mouflon aan kurk en andere
soorten schors, maar hij zoekt ook wel eens een
akker op om zich aan de oogst te vergrijpen.
Zoals veel hoefdieren besteed de mouflon veel
tijd aan herkauwen.
De mouflon kwam vroeger in heel Europa voor,
maar werd om zijn hoorns en vlees zo zwaar
bejaagd dat hij daar eeuwen geleden uitstierf.
Omstreeks 1960 waren er nog maar een paar
honderd Europese mouflons over op Corsica en
Sardini�. Via bescherming telt Sardini� nu zo'n
2.000 exemplaren en Corsica ongeveer
achthonderd. Over gans Europa leven er nu naar
schatting zo'n 60.000 exemplaren, na introductie
van de mouflon in verschillende Europese landen.
|
