Rubriek :
Historische figuren
Frederick Banting
Banting, Frederick
Grant (Sir) (Alliston, Ontario, 14 nov. 1891 - Musgrave Harbour,
Newfoundland, 21 febr. 1941), Canadees fysioloog en farmacoloog,
studeerde geneeskunde aan de universiteit van Toronto.
In de Eerste Wereldoorlog raakte hij gewond bij Cambrai. Terug
in Canada werkte hij achtereenvolgens in het militair hospitaal
en in het kinderziekenhuis te Toronto, daarna als lector in de
fysiologie aan de universiteit van Western Ontario en als lector
in de farmacologie aan de universiteit van Toronto.
Na in 1921 een artikel gelezen te hebben over experimenten op de
alvleesklier, besprak Banting met de fysioloog John James
Richard MacLeod te Toronto de mogelijkheid uit de alvleesklier
(pancreas) een bloedsuikerverlagend extract tegen suikerziekte
te bereiden. MacLeod bood hem een plaats in zijn laboratorium
aan, waar hij samenwerkte met C.H. Best.
Op 1 jan. 1922 werd de eerste pati�nt ingespoten met een uit de
alvleesklier verkregen bloedsuikerverlagende stof, die zij
insuline noemden en die een omwenteling bracht in de behandeling
van de suikerziekte. Weldra werd het preparaat over de gehele
wereld toegepast. Het grootste aandeel in dit onderzoek wordt
toegeschreven aan Banting. In 1923 ontving hij hiervoor tezamen
met MacLeod de Nobelprijs voor fysiologie of geneeskunde; zij
deelden deze prijs met hun medewerkers C.H. Best en James
Bertram Collip. Vele andere onderscheidingen vielen Banting ten
deel.
In 1923 kreeg hij een bijzondere leerstoel aan de universiteit
van Toronto; in 1930 werd hem een uitstekend ingericht
laboratorium voor voedings- en insulineonderzoek ter beschikking
gesteld: het Banting Institute. Vanwege zijn wetenschappelijk
werk werd hij in 1934 in de adelstand verheven.
Banting kwam om het leven bij een vliegtuigongeluk in 1941.
