Rubriek :
Historische figuren
George III van Engeland
voluit: George III
Willem Frederik (Londen 4 juni 1738 - Windsor 29 jan. 1820),
koning van Groot-Brittanni� en Ierland van 1760 tot 1820,
keurvorst van Hannover van 1760 tot 1814 en koning van Hannover
van 1814 tot 1820, uit het Huis Hannover, was een zoon van
Frederik, prins van Wales, de oudste zoon van George II en
Augusta van Saksen-Gotha-Altenburg. Hij had een verwaarloosde
jeugd en was als kind koppig en buitengewoon agressief tegen
zijn omgeving. Later werd hij een meer gemoedelijke man en de
eerste uit zijn Huis met een onbesproken levenswandel. In 1761
huwde hij Sophia van Mecklenburg-Strelitz. George III was de
eerste in Engeland geboren en getogen Hannoveraan. In de
politiek werd hij ingewijd door Lord Bute. Hij had een hoge
opvatting van zijn taak en voelde zich geroepen het politieke
systeem te zuiveren. Zijn karakter belette hem evenwel grootse
verbeteringen door te voeren. De corruptie die het politieke
leven van Engeland in de 18de eeuw verziekte, had tot gevolg dat
velen sympathie voor 's konings oprechte bedoelingen kregen.
Zijn hardnekkigheid en egocentrisme werden hem in veel opzichten
echter noodlottig. De oppositie beschuldigde hem ten onrechte
van een poging het absolutisme van de Stuarts te herstellen (tot
diep in de 19de eeuw zou deze beschuldiging in de Engelse
Whiggeschiedschrijving opgeld doen). De (ministeri�le)
instabiliteit van de eerste tien jaar van zijn regering vond
haar oorzaak eerder in de politieke en sociale veranderingen in
Engeland en het imperium (Amerika) dan in de persoon van de
koning. Toen de oorlog tegen de Amerikaanse kolonisten een
ongunstige wending begon te nemen, de koninklijke familie in
diskrediet raakte door het gedrag van de latere George IV, werd
de stroom van kritiek de koning spoedig te machtig. Na aanneming
van een tegen hem gerichte motie in het parlement verklaarde hij
zich in 1782 bereid te abdiceren. Dit werd niet geaccepteerd,
maar hij raakte voortaan wel op de achtergrond. Hij werd in
feite steeds meer de gevangene van de jonge Pitt. Toch liet hij
op een aantal punten steeds weer zijn invloed gelden (tegen elke
deelneming van Whigs aan de regering, tegen de India Bill van
Fox, tegen opheffing van de Test Act en tegen elke concessie aan
de Ierse katholieken). In 1788 openbaarden zich bij George III
de eerste tekenen van geestesziekte. In 1811 moest hij blijvend
van zijn regeringstaak worden ontheven. Telkens als een ander
voor hem de regering had moeten waarnemen, waren er twisten over
de persoon van de regent ontstaan. De Whigs wensten de
kroonprins, maar deze was voor de meesten onaanvaardbaar;
uiteindelijk werd deze in 1811 toch regent. George zelf verwierf
echter eerst nu de sympathie van zijn onderdanen.
