Rubriek :
Historische figuren
Hendrik II van Engeland
bijgenaamd
Curtmantle (Le Mans 25 maart 1133 - Chinon 6 juli 1189), koning
van Engeland van 1154 tot 1189, de eerste koning uit het Huis
Plantagenet, zoon van Geoffroy Plantagenet, graaf van Anjou en
Maine, en Mathilde, dochter van Hendrik I van Engeland, werd in
1150 hertog van Normandi�, in 1151 graaf van Anjou en verwierf
in 1152 geheel Zuidwest-Frankrijk door zijn huwelijk met
Eleonora van Aquitani�. In jan. 1153 stak hij naar Engeland over
om daar erkenning van zijn opvolgingsrechten af te dwingen, wat
hem gelukte (Verdrag van Wallingford, 6 nov. 1153). Op 19 dec.
1154 werd hij tot koning gekroond als opvolger van Stefan van
Blois. Hij begon met een einde te maken aan de in Engeland
ontstane anarchie, bij de reorganisatie van bestuur, rechtspraak
en militair apparaat aanknopend aan de hervormingen van Hendrik
I. Aanvankelijk werkte hij hierbij nauw samen met Thomas Becket,
die hij in 1162 tot aartsbisschop van Canterbury deed kiezen.
Ten gevolge van zijn kerkelijke politiek (zie constituties van
Clarendon) kwam Hendrik echter in 1164 in conflict met Becket,
die zijn oppositie met de dood betaalde. Tussen 1170 en 1173
veroverde Hendrik een groot deel van Ierland. Hij voerde voorts
herhaaldelijk oorlog tegen de Franse koningen Lodewijk VII en
Filips II August. Zijn zoons, die hij eerst uit eigenbelang
machtsposities in Frankrijk en Engeland had gegeven, kwamen
sinds 1173 tegen hem in opstand, steeds met Franse hulp, en
vooral in het begin met steun van hun moeder. Deze opstanden
schaadden Hendrik in Engeland niet zeer, maar maakten zijn
positie in Frankrijk wankel. Een grote opstand van de latere
koning Richard Leeuwenhart in West-Frankrijk (1188), gevolgd
door het verraad van zijn meest geliefde zoon, de latere Jan
zonder Land, brak zijn vitaliteit. Hij gaf de strijd op en
stierf weldra. Hendrik voerde ook oorlog in Schotland en
ondernam drie veldtochten in Wales.
