W ORLD E XPLORER     

Siteoverzicht
Email
Homepage
     

Rubriek : Dier - algemeen

Het leven op de prairie

Er is een tijd geweest, dat de prairies zich als ��n grote, golvende grasvlakte uitstrekten van de Rocky Mountains tot de Appalachen, van Canada tot Mexico. Er leefden daar toen miljoenen bizons. Maar wat minder bekend is : er kwamen ook heel veel gaffelbokken of gaffelantilopen voor. Gaffel-antilopen zijn eigenlijk geen echte antilopen. Ze lijken erop, doordat ze net als de antilopen hoorns hebben met een beenachtige kern. Maar in tegenstelling tot de echte antilopen, werpen de gaffel-antilopen ieder jaar hun hoorns af. Ze worden als een aparte groep beschouwd.
Voordat de mens kwam met zijn lange-afstandsgeweer, leidde de gaffel-antilope een veilig bestaan. Het dier kon veel harder lopen dan een paard en had bovendien een groter uithoudingsvermogen. Tijdens de winter, als hij door de sneeuw minder hard vooruit kwam, werd hij wel eens bedreigd door een prairiewolf of een Amerikaanse lynx. Een een heel enkele keer slaagden kleine groepjes ruiters er wel eens in, een gaffel-antilope te omsingelen en net zolang op te jagen, tot het dier van pure uitputting neerviel. Maar toen de mens eenmaal geweren ging gebruiken bij de jacht in plaats van de veel lastiger te hanteren pijl en boog, was het afgelopen met het rustige bestaan van dit dier. Het duurde niet lang of er waren nog maar een paar kleine, verspreid levende kuddes over. Gelukkig heeft men bijtijds maatregelen kunnen nemen om het dier voor uitsterven te behoeden. Tegenwoordig zijn er alweer zoveel gaffel-antilopen in Wyoming en Montana, dat er - onder bepaalde voorwaarden natuurlijk - weer mag worden op gejaagd.
Er leeft in dit gebied nog een ander dier dat eertijds dreigde uit te sterven : het muildierhert (zie foto). De meeste hertensoorten leven voornamelijk in bosachtig terrein, maar het muildierhert trok naar de prairie, toen de bizon en de gaffel-antilope daar vandaan waren verdreven. Ook het muildierhert dreigde het slachtoffer te worden van de jagende mens - tot er beschermende maatregelen werden genomen. Sindsdien heeft het aantal muildierherten zich zo snel uitgebreid, dat er tijdens de winter niet eens altijd voldoende voedsel voor hen is.
Sinds er wetten zijn gekomen die beschermende maatregelen mogelijk maakten, is ook de toekomst van de bizon veilig gesteld. In 1897 vaardigde men in Montana een wet uit, waarbij het schieten op bizons werd bestraft met twee jaar gevangenisstraf. Nog niet zolang geleden hebben veehouders de economische mogelijkheden van de bizon ontdekt. Het dier is namelijk veel sterker en beter bestand tegen de kou dan huisvee. Het eet bovendien grassoorten, die de tamme koe niet eet, zodat er minder gevaar is voor overbeweiding.
Nauw verbonden met het lot van de bizon is dat van de bruinkop-koevogel. Het heeft altijd 'vrij rijden' op de rug van de bizon, omdat het daar de teken en andere parasieten wegpikt. Zelf kan het grote dier die niet kwijtraken, ook al schuurt hij zich nog zo tegen bomen of probeert hij er door rollen in de modder vanaf te komen.
Bruinkop-koevogels zijn eigenlijk een soort van parasieten. Ze bouwen zelf geen nest, maar leggen hun eieren in het nest van een andere vogel. Als die zijn uitgebroed, krijgen de koevogelkuikens altijd wel wat te pakken van het voedsel dat hun gastheer voor zijn eigen jongen meebrengt, omdat ze groter zijn en snel in het nest gaan overheersen.
 


Klik hier om deze pagina als je startpagina in te stellen !

Google
 
Web www.worldexplorer.be
www.infoblog.be
© 2006 - WorldExplorer