Rubriek :
Historische figuren
Jacobus III van Engeland
(Londen 10 juni 1688
- Rome 1 jan. 1766), genoemd the Old Pretender, the Great
Pretender of Chevalier de St.-George, zoon van Jacobus II, werd
na de dood van zijn vader door Lodewijk XIV en de paus als
koning van Groot-Brittanni� en Ierland erkend (1701), maar door
het Britse parlement voor altijd van de troon uitgesloten.
Tijdens de Spaanse Successieoorlog werd hij door Frankrijk als
een pion in het politieke schaakspel gebruikt. In maart 1708
landde hij in Schotland, maar kon zich daar niet handhaven. Bij
de Vrede van Utrecht (1713) moest Frankrijk de protestantse
erfopvolging in Engeland erkennen en Jacobus verbannen. Deze
begaf zich naar Lotharingen. Intussen begonnen de Tories in
Engeland wel iets voor Jacobus' opvolging te voelen (hij zou
eventueel tot het anglicanisme moeten overgaan). Toen daarbij
eind 1715 een opstand van jacobieten in Schotland uitbrak, begaf
Jacobus zich in december daarheen.
Op 5 febr. 1716 moest hij echter weer naar het vasteland
vluchten. Hij vestigde zich ten slotte te Rome en interesseerde
zich in het geheel niet meer voor de jacobitische zaak. Zijn
zoon, Karel Eduard (the Young Pretender), zette zijn aanspraken
voort.
