Rubriek :
Dier - algemeen
Kleine zoogdieren
Apen,
die zich ontwikkelen in het bos, worden als bosdieren beschouwd.
In Afrika leven echter acht apensoorten, die zich hebben
aangepast aan de levensomstandigheden in andersoortige gebieden.
De patas of huzaren-aap (zie foto), de meerkatten en de groene
baviaan komen voor in de noordelijke strook van het
savannengebied. De huzaren-apen leven uitsluitend in de meest
noordelijke en droogste gebieden en ze wagen zich zelfs in de
woestijn. De meerkatten, die zich door heel Afrika hebben
verspreid, verlaten het bos alleen om aan de randen van de
savanne rond te scharrelen. De groene bavianen leven bij
voorkeur in rotsachtige gebieden. Alle savanne-apen leven in
groepen. De groepen van de verschillende soorten zijn echter
uiteenlopend van samenstelling. De apen die in droge gebieden
leven, waar het voedsel schaars is, hebben bijvoorbeeld maar ��n
mannetje per groep. Bij de apen die in een wat minder schraal
gebied wonen, komen meer mannetjes per groep voor.
De apen die in de Afrikaanse savannen leven, hebben in
tegenstelling tot het merendeel van hun Zuidamerikaanse
soortgenoten geen grijpstaarten. De huzaren-apen gebruiken hun
staart als steun, wanneer ze zich oprichten om uit te kijken
over het lange gras. De staart van de groene bavianen hangt er
duidelijk ongebruikt bij. De huzaren-apen leven in de drogere en
minder vruchtbare gebieden. Ze leven in groepen van ten hoogste
dertig dieren. Zo'n groep bestaat uit ongeveer een tiental
wijfjes met hun kroost, ��n mannetje als leider en een paar
onvolwassen mannetjes. De leider verricht alle paringen. De
jonge vrijgezellen wonen apart en treden op als wachtposten. De
beslissing ten aanzien van het blijven op een plek of verder
trekken wordt over het algemeen aan de wijfjes overgelaten.
Groene bavianen leven in veel grotere gemeenschappen dan
huzaren-apen. Bij de groene bavianen zijn er in elke groep wel
een aantal mannetjes die om de heerschappij vechten. In de tijd
dat de mannetjes niet met elkaar of met een vijand van buiten
vechten, leiden ze een benijdenswaardig leventje. 's Morgens
eten ze en als het warmer wordt, gaan ze in de schaduw liggen
luieren. De mannetjes kennen geen familiebanden en dragen ook
niet de verantwoordelijkheid voor een harem. Ze paren met elk
willekeurig vrouwtje in haar vruchtbare periode van een week per
maand. Net als vele andere dieren in de savannen vormen de
bavianen gemengde kudden met antilopen. Ze profiteren van het
scherpere gehoor en de betere reuk van de antilopen. Als
tegenprestatie vechten ze met de grootste vijand van de
antilopen, de panter.
De groene meerkatten die behoren tot de meerkatten of makaken,
wagen zich nooit te ver uit de buurt van bomen. Het zijn in
hoofdzaak planteneters. Ze eten onder meer bladeren en schors.
Maar ze zijn ook niet vies van insecten, eieren en jonge vogels.
Ze verschalken zelfs af en toe knaagdieren, zoals hazen. De
groene meerkatten hebben met de huzaren-apen gemeen, dat ze maar
zelden hoeven te drinken. Men zegt dat van de hogere dieren de
groene meerkatten de minst georganiseerde gemeenschap hebben. Ze
leven in groepen van twintig of meer exemplaren, waarin wat
aantal betreft de vrouwtjes lichtelijk in de meerheid zijn. De
mannetjes heersen over de vrouwtjes.
De serval is ��n van de mooiste van de katachtige dieren. Hij
heeft een slank lichaam, lange elegante poten en een hartvormig
gezicht. De serval is ook ��n van de snelste katten. Hij is in
staat om vliegende vogels bij hun vleugels te pakken en maakt
daarvoor soms sprongen van bijna twee meter hoog. De serval is
een felle jager. Hij doodt vaak honden en een goede klimmer
zoals hij is, kan hij een in de boom gevluchte klipdas vangen.
Maar gewoonlijk bewaart hij zijn klimcapaciteiten voor het geval
hij razendsnel aan zijn achtervolgers moet ontsnappen. De serval
brengt zijn nachten door met het jagen op meerkatten,
hagedissen, duikers, ratten, vogels en hazen.
