W ORLD E XPLORER     

Siteoverzicht
Email
Homepage
     

Rubriek : De mens -
geschiedenis

De loopgravenoorlog

Het Duitse leger was voortreffelijk uitgerust en het beschikte over een geweldige vuurkracht. Algemeen heerste in Duitsland de verwachting dat de veldtocht tegen Frankrijk maar van korte duur zou zijn. Ook met de Russen dacht men voor Kerstmis 1914 klaar te zijn. De Duitse opmars verliep aanvankelijk voorspoedig. De Franse troepen trokken voortdurend terug, zij het wel in goede orde en zonder paniek. De Russische aanval op Duitsland kwam evenwel veel sneller dan de Duitsers hadden voorzien. De Duitse legerleiding zag zich genoodzaakt heel wat troepen van het westelijk front naar het oostelijk front over te brengen. Bij Tannenberg werden de Russen verslagen. Daarmee was van die kant althans voorlopig het ergste gevaar geweken. Het onttrekken van troepen aan het westelijk front vertraagde de Duitse opmars in het westen natuurlijk wel. De Duitsers aarzelden dan ook om naar Parijs door te stoten. Van die aarzeling maakten de Fransen gebruik door een tegenoffensief te ontketenen. De Duitse opmars werd tot staan gebracht in de Slag aan de Marne, die van vijf tot tien september 1914 woedde. Aan beide zijden begonnen daarop de troepen zich in te graven. Zo ging de bewegingsoorlog over in een loopgravenoorlog. Met grootscheepse aanvallen probeerden beide partijen de linies van hun tegenstander te doorbreken, maar tevergeefs. Zelfs het vreselijke wapen gas, dat eerst door de Duitsers werd toegepast, had geen resultaat. Vier jaar lang kwam er in de frontlijn vrijwel geen verandering.
Intussen breidde de oorlog zich uit, doordat steeds meer landen eraan gingen deelnemen : de Britse overzeese gebiedsdelen en koloni�n, Japan, Portugal, Itali�, Griekenland, Roemeni�, Albani�, Liberi�, een aantal Zuidamerikaanse landen en de Verenigde Staten van Amerika.
De Eerste Wereldoorlog ontwikkelde zich tot een slijtageslag. De partij die over het meeste materiaal beschikte, zou winnen. Ongelofelijke hoeveelheden grondstoffen werden verwerkt tot wapens van de meest uiteenlopende soorten, tot ammunitie, uniformen, transportmiddelen, helmen, genees- en verbandmiddelen. De economie van de Verenigde Staten beleefde een geweldige opleving. Een reusachtige vloot van transportschepen voer heen en weer tussen Amerika en Frankrijk en Engeland. Duitsland kreeg van deze goederenstroom niets, want de machtige Britse vloot had al sinds 1914 de Duitse havens geblokkeerd. Een poging van de toch ook niet onaanzienlijke Duitse oorlogsvloot om de Britten in een hinderlaag te lokken, mislukte. Bijna waren de Duitsers in de Slag bij Jutland in 1916 omsingeld en vernietigd. Na deze weinig gelukkige afloop voer de Duitse bovenwatervloot niet meer uit. De onderzeeboten waren echter actief genoeg in die delen van de zee�n die de Duitsers tot blokkadegebieden hadden verklaard. Toch vond het Duitse opperbevel dat er meer bereikt moest worden. Toen de Amerikaanse president Wilson (1913-1920) - zie foto - zich na ��n ambtstermijn herkiesbaar stelde en tijdens zijn campagne verklaarde Amerika buiten de oorlog te zullen houden, meenden de Duitsers te kunnen overgaan tot de afkondiging van de onbeperkte duikbootoorlog. Dit hield in dat alle schepen, ook die van de neutrale mogendheden, dus ook die van de Verenigde Staten, in de blokkadegebieden zonder voorafgaande waarschuwing zouden worden getorpedeerd. Dit werd voor de Amerikanen aanleiding de diplomatieke betrekkingen met de Centralen te verbreken. Goed twee maanden nadat de Duitsers tot hun onbeperkte duikbotenoorlog waren overgegaan, verklaarde president Wilson aan Duitsland de oorlog.
Wat de Duitsers in hun optimisme voor onmogelijk hadden gehouden, was toch gebeurd. De slagzin waarmee Wilson zijn land de oorlog deed ingaan, was (To make the world safe for democracy' (om de democratie veilig te stellen voor de wereld). Hierbij speelde idealisme dus een belangrijke rol. Aan de andere kant nam ten gevolge van de verhevigde activiteiten van de Duitse onderzee�rs de hoeveelheid tot zinken gebracht scheepstonnage enorm toe. Er ontstond een tekort aan scheepsruimte. De goederen voor de geallieerde strijd in Europa hoopten zich in de Amerikaanse havens op. Schepen van neutrale mogendheden werden gevorderd om het materiaal naar Europa te brengen. Ook werden de koopvaardijschepen voorzien van kanonnen en dieptebommen, zodat ze zichzelf konden verdedigen. Het aantal Duitse duikboten bleek uiteindelijk niet toereikend te zijn om de blokkade doeltreffend te maken.
De komst van de Amerikaanse troepen naar het front werd door de Duitsers met angst en beven tegemoet gezien. De Duitse legerleiding besloot alles op alles te zetten en een laatste poging te wagen de geallieerde linies te doorbreken. Een groot voordeel was dat het Russische front mede als gevolg van de Russische Revolutie in elkaar was gezakt. De revolutionaire Russische regering had op 3 maar 1918 de Vrede van Brest-Litowsk met de Duitsers gesloten. De hierdoor vrijgekomen Duitse troepen konden aan het Westelijk Front bij het laatste offensief, het 'wanhoops-offensief', worden ingezet.
De twee Duitse aanvoerders, Von Hindenburg en Ludendorff, brachten in het voorjaar van 1918 zo'n 193 divisies bijeen. Daar waren zeer jongen soldaten bij en er heerste een gebrek aan werkelijk alles. Toch brak op 21 maart 1918 de hel los met trommelvuur en gas. De toestand werd voor de Geallieerden zeer benard. Onder die omstandigheden kwamen de Geallieerden tot ��n opperbevel, onder de Fransman Foch. En op 30 maart stonden de Duitsers weer aan de Marne. Om het moreel van de Fransen te verzwakken, beschoten de Duitsers met een reusachtig spoorwegkanon de stad Parijs van meer dan honderd kilometer afstand. De Geallieerden haalden overal hun troepen vandaan en zetten ze in aan het front. De Duitse opmars werd tot stand gebracht en in de zomer van 1918 drong Foch de aanvallers op hun uitgangsposities terug. Ludendorff achtte de oorlog in augustus voor Duitsland verloren. Hij meende dat er onmiddellijk een wapenstilstand gesloten moest worden.
Duitslands bondgenoten Bulgarije, Turkije en Oostenrijk, legden de wapens neer. In Kiel kwamen de bemanningen van de vloot in opstand, want ze vertikten het aan het eind van de oorlog nog uit te varen voor een zinloze zeeslag. In andere steden werd het voorbeeld van de opstand gevolgd. De Sociaal-Democratische Partij Duitsland riep in Berlijn de republiek uit en vormde een voorlopige regering. Keizer Wilhelm II vluchtte naar Nederland. Op 11 november 1918 werd in het Bos van Compi�gne in een spoorwegstation de wapenstilstand getekend. Aan het front, waar zo vreselijk geleden en gestreden was, viel een onwezenlijke stilte. Er waren ongeveer tien miljoen doden te betreuren .... ongelofelijk.
 


Klik hier om deze pagina als je startpagina in te stellen !

Google
 
Web www.worldexplorer.be
www.infoblog.be
© 2006 - WorldExplorer