Rubriek :
Historische figuren
Margaretha I van
Denemarken
(S�borg 1353 -
Flensborg 28 okt. 1412), koningin van Denemarken, Noorwegen en
Zweden, laatste van het geslacht der Estrididen, was de dochter
van Waldemar IV van Denemarken. In 1363 trad zij in het huwelijk
met koning Haakon VI van Noorwegen. Na de dood van haar vader in
1375 bewerkstelligde zij de verkiezing tot koning van Denemarken
van haar zoon Olaf (1370-1387), die bij het overlijden van zijn
vader in 1380 ook de Noorse troon besteeg. Na Olafs overlijden
werd Margaretha door de Deense en Noorse rijksraden tot vorstin
gekozen. In 1389 werd zij tevens tot koningin van Zweden
uitgeroepen. Door de Unie van Kalmar in 1397 werd haar neef, de
Pommerse hertog Erik, als haar opvolger (Erik VII) in de drie
koninkrijken erkend en gekroond. Margaretha bleef echter met
groot beleid tot haar dood zelf de regering leiden. Tegenover
het buitenland kon zij op behendige wijze de neutraliteit van
haar staten handhaven en bovendien slaagde zij erin de verloren
Deense gebieden Gotland en een groot gedeelte van Sleeswijk te
heroveren.
