Rubriek : De
mens -
geschiedenis
De strijd rond de
Middellandse Zee
De successen van het
Duitsland van Hitler maakten wel indruk. De Driehoek tussen
Berlijn, Rome en Tokyo onderging in november 1940 een
belangrijke uitbreiding. Hongarije en Roemeni� sloten zich
erbij aan. In maart 1941 liet Roemeni� Duitse troepen binnen
zijn grenzen toe. Toen Joegoslavi� zich in het nauw gedreven
voelde en toenadering zocht tot de Russen, bezetten de Duitsers
ook dit land binnen enkele dagen.
Mussolini, die vooral sinds de meidagen van 1940 het gevoel
kreeg bij Hitler achter te blijven, viel op 28 oktober van dat
jaar vanuit Albani� Griekenland binnen. De Grieken kregen meteen
Britse steun vanuit zee en vanuit de lucht. Meer was ook niet
nodig, want de Italianen werden vlot teruggeslagen. De Grieken
trokken zelfs op hun beurt Albani� binnen. Met de grootste
moeite slaagden de Italianen erin de Griekse opmars te stuiten.
Toen greep Hitler in. Hij was al lang van plan Rusland aan te
vallen en daarom kon gij geen problemen op de Balkan hebben.
Juist de steun van de Britten aan de Grieken beviel hem
bijzonder slecht. Vanuit Griekenland immers zou hem door de
Britten de voet dwars gezet kunnen worden bij zijn opmars in
Rusland. Vanuit Bulgarije, dat ook al Duitse troepen had moeten
toelaten, trokken de Duitsers zonder al teveel problemen
Griekenland binnen. Eind april 1941 was het afgelopen. Het
Britse expeditieleger had niet veel kunnen uitrichten. Het werd
overgebracht naar Kreta. Maar daar bleven de Britten niet lang.
Duitse luchtlandingstroepen veroverden het eiland na zware
strijd. Opnieuw werd het merendeel van de Britse soldaten
overgebracht, ditmaal naar Egypte.
In Afrika waren de Italiaanse troepen eveneens tot de aanval
overgegaan. Ze overschreden de grens van Brits Somaliland,
oprukkend vanuit Abessini� en vanuit Libi�. Somaliland was door
de Britten ontruimd en de Italianen hadden er geen moeite mee.
Het Italiaanse offensief tegen Egypte liep echter al spoedig
vast. In de eerste helft van december werden de Italianen door
de Britten verslagen. De gebieden in Afrika die nog Italiaans
waren, werden in de loop van 1941 ook door de Britten bezet. In
maart van dat jaar echter waren de Duitsers zich met de zaak
gaan bemoeien. Onder de 'woestijnvos' Rommel (zie
foto) werden de Britten
in Noord-Afrika teruggedreven. De strijd golfde heen en weer,
want in november 1941 verdreven de Britten het leger van Rommel;
in 1942 echter joeg Rommel de Britten weer op.
Het offensief van Rommel, dat eind mei 1942 begon, dwong de
Britten na verloop van enige tijd tot de terugtocht. De enige
plaatsen waar ze op konden terugvallen met een behoorlijke kans
om stand te kunnen houden, waren El Alamein en Tobroek. El
Alamein bereikten ze, maar Tobroek kon niet worden behouden.
Tienduizenden Britten werden krijgsgevangen gemaakt en grote
voorraden vielen in Duitse handen. Rommels poging om El Alamein
te overoveren, mislukte echter. Daar kreeg hij voor het eerst
met een nieuwe Britse bevelhebber te maken : Montgomery.
Rommel zette zijn offensief niet door en Montgomery ging
voorlopig niet tot de tegenaanval over. Pas in de nacht van 24
op 25 oktober 1942 voelde Montgomery zich sterk genoeg. De
Britse aanval was bijzonder fel en Rommel moest na lange en
harde strijd terugtrekken. En hij moest blijven terugtrekken,
want Montgomery gaf hem geen rust meer. In Tunesi� probeerde
Rommel weer stand te houden. In Frans Noord-Afrika voerden de
Britten en de Amerikanen in het begin van november 1942 echter
landingen uit en toen zat Rommel in de val. Een evacuatie, zoals
in Duinkerken of vanuit Griekenland en Kreta, zat er voor hem
niet in. Hij vertrok uit Noord-Afrika en liet het over aan Von
Arnim, zijn opvolger, in Tunis met de Duitse troepen te
capituleren. Het Duitse avontuur in Afrika was voorbij.
