Rubriek :
Historische figuren
Bob Dylan
Dylan, Bob,
eigenlijk: Robert Allan Zimmerman (Duluth, Minnesota, 24 mei
1941), Amerikaans popmusicus, die sinds het begin van de jaren
zestig bekendheid genoot als componist, tekstschrijver en
vertolker (zang, gitaar en mondharmonica) van vaak ge�ngageerde
liederen (protestsongs). Zijn muziek was aanvankelijk akoestisch
en sterk folk- en bluesgeori�nteerd, een stijl waarmee hij in
1963 voor het eerst doorbrak naar een groter publiek middels het
album The freewheelin' Bob Dylan en zijn legendarisch geworden
optreden op het Newport Folk Festival. Na de LP The times
are-a-changin' (1964) ontwikkelde Dylan zich meer en meer in de
richting van de elektrisch versterkte rock, met persoonlijker
teksten waarin invloed van drugs en psychedelica onmiskenbaar
was. Hij bereikte in deze fase creatieve hoogtepunten met de LP
Highway 61 revisited(1965) en vooral met het dubbelalbum Blonde
on blonde (1966). Vanaf het eind van de jaren zestig werden zijn
platen melodieuzer en gestileerder (o.a. John Wesley Harding,
1968 , New morning, 1970, Blood on the tracks 1975 en Desire
eveneens 1975), en na zijn bekering tot het christelijke geloof
tevens enige tijd sterk religieus van inhoud ( Slow train
coming, 1979 en Saved, 1980). In 1988 maakte Dylan korte tijd
deel uit van The Traveling Wilburys, tezamen met o.a. George
Harrison, Roy Orbison en Tom Petty. Deze groep maakte de
succesvolle LP The Traveling Wilburys vol. 1. Naast
liedjesschrijver en -zanger was Dylan tevens auteur van o.m. het
psychedelische prozageschrift Tarantula (1971). Ook trad hij als
acteur op in een aantal films (o.a. Don't look back, 1965, een
filmdocument over zijn leven, en Pat Garrett and Billy the Kid,
1973); in 1978 bracht hij de door hemzelf geschreven,
geproduceerde en geregisseerde film Renaldo and Clara uit,
waarin hij ook de hoofdrol vertolkte. Tevens tekende Dylan
graag. Zijn werk sierde eigen platenhoezen (Self Portrait,1970
en Planet Waves, 1974) en werd verzameld in het boek Drawn blank
(1994). Veelzijdig als hij was, heeft Dylan nooit meer de
populariteit gehaald uit het midden van de jaren zestig, maar
hij geldt, evenals The Beatles,
als een van de belangrijkste vernieuwende krachten in de
geschiedenis van de popmuziek.
