W ORLD E XPLORER     

Siteoverzicht
Email
Homepage
     

Rubriek : De mens - geschiedenis

De Krim-oorlog

Van de stormen die de Franse Februari-revolutie uit 1830 over Europa had doen gaan, had het Russische rijk geen last gehad. Tsaar Nikolaas I voelde zich dan ook in 1853 sterk genoeg om Turkije aan te pakken en een poging te doen de Bosporus en de Dardanellen in handen te krijgen. De enige mogendheid waarvan hij verzet verwachtte, was Groot-Brittanni�. Daarom ontbood Nikolaas I begin 1853 de Britse ambassadeur en stelde hem voor, dat Groot-Brittanni� en Rusland de erfenis van de zieke oude man, van Turkije, te delen. De tsaar had Kreta en Egypte aan Groot-Brittanni� toebedacht, terwijl hij de Donau-vorstendommen Servi� en Bulgarije bij Rusland wenste te trekken. De Britse regering liet koeltjes weten dat ze voor de plannen van de tsaar aller Russen volstrekt geen belangstelling had. De Britten waren helemaal niet van plan de russen zomaar een machtspositie in de Middellandse Zee te verschaffen. Dat zou gevaar kunnen opleveren voor hun verbindingen met India.
Nikolaas I maakte echter haast. Hij eiste vrij plotseling het beschermheerschap op over de christenen binnen het Turkse Rijk, en dat waren er elf miljoen ! Toen de Turkse sultan, daarin gesteund door Groot-Brittanni�, weigerde, vielen de Russische troepen de Donau-vorstendommen binnen. Groot-Brittanni� en Frankrijk zonden daarop samen een vloot naar de Zwarte Zee en ze eisten dat Servi� en Bulgarije door de Russen zouden worden ontruimd. Toen aan deze eis niet werd voldaan, verklaarden Groot-Brittanni�, Frankrijk en Turkije de oorlog aan Rusland. Frankrijk meende in de persoon van Napoleon III mee te moeten doen om internationaal aanzien te verwerven. Bovendien wilde de Franse keizer wraak nemen voor de nederlaag die zijn oom, Napoleon Bonaparte, in 1812 in Rusland had geleden.
Een tegenvaller voor de tsaar was dat Oostenrijk hem niet steunde. Integendeel, de Oostenrijkers stelden zich bepaald vijandig op, want ze wilden niet dat Rusland zijn macht op de Balkan zou uitbreiden. Oostenrijk verlangde samen met Pruisen eveneens ontruiming van de Donau-vorstendommen door de Russische troepen. Daar ging de tsaar toen noodgedwongen toe over. De noodzaak om de oorlog verder te zetten was daarmee weggevallen. Toch werd de strijd voortgezet, want vooral Groot-Brittanni� wilde de Russische uitbreidingspolitiek blokkeren.
De Britten en de Fransen besloten het schiereiland de Krim in de Zwarte Zee binnen te vallen, teneinde de Russiche vlootbasis Sebastopol te vernietigen. De machtige Britse vloot legde zowel in de Oostzee als in de Zwarte Zee een blokkade voor de Russische kusten. In september 1854 begonnen de landingen van de Franse en Britse troepen op de Krim. Het beleg van de vesting Sebastopol nam een aanvang. De organisatie van het vervoer van troepen en materiaal bleek van het begin af aan slecht te zijn. Dat was voor een deel te wijten aanhet feit, dat de transportvloten gedeeltelijk onder stoom en gedeeltelijk onder zeil voeren. Daardoor kwamen bij elkaar behorende materialen, zoals wapens en munitie, op zeer uiteenlopende tijdstippen op de plaats van bestemming aan. Ook in andere opzichten liet de aanvoer en daardoor ook de verzorging van de troepen veel te wensen over. Op 20 september 1854 werd er slag geleverd bij de rivier de Alma, op 25 oktober bij Balaklava en op 5 november bij Inkerman. Directe gevolgen voor het verloop van de oorlog hadden deze slagen niet.
In 1855 verklaarde Sardini� de oorlog aan Rusland. Dit gebeurde vooral, omdat Sardini� bij de vredesbesprekingen de internationale aandacht op de kwestie van de Italiaanse eenheid wilde vestigen. Behalve Britse, Franse en Turkse troepen verschenen er toen ook nog 10.000 Sardijnse soldaten op het strijdtoneel. Pas nadat er bijna een jaar verstreken was, viel Sebastopol. Tsaar Nikolaas I was inmiddels overleden en in februari 1856 begon het Congres van Parijs de vredesonderhandelingen. De Krim-oorlog was een zinloze onderneming geweest, die aan 180.000 mensen aan geallieerde zijde het leven had gekost. Deze verliezen waren niet in hoofdzaak ontstaan door de krijgshandelingen, maar door de slechte verzorging. Kou, tyfus en cholera hadden meer slachtoffers ge�ist dan vijandelijke kogels. Florence Nightingale (zie foto) heeft zich ter plaatse met inspanning van al haar krachten ingezet om de noden van de soldaten te verlichten, maar haar zorgen waren niet meer dan een druppel op een gloeiende plaat.
 


Klik hier om deze pagina als je startpagina in te stellen !

Google
 
Web www.worldexplorer.be
www.infoblog.be
© 2006 - WorldExplorer